Wij waren er helemaal klaar voor: de openingsraces in de MX5 cup op Zandvoort. Na een winter lang overleggen, zoeken van sponsoren en het opstellen van de begroting konden wij eindelijk weer doen wat wij het liefst doen: racen.
De eerste schrik kwam toen Emile op vrijdag een foto app-te van ‘onze’ nieuwe auto die hij had opgehaald bij Van der Heijden. Wat, een Volvo? Dat was toch niet de bedoeling. Best een leuke auto daar niet van, maar niet voor ons! Gelukkig was het een grap en moest nog de laatste hand aan de livery van de 10 worden verricht waardoor die pas zaterdag op het circuit aankwam.
Zaterdagochtend vroeg vol goede moed en met gezonde spanning in het lijf weer naar het circuit. Super leuk om iedereen weer te zien en na het bekertje koffie van Huub was ik weer helemaal wakker. Voor het eerst zagen wij de nieuwe livery live op het circuit. Mooi hoor! Helemaal blij met het werk van Gerard en Michael die ervoor hebben gezorgd dat beide auto’s weer kakelvers aan de start konden verschijnen.
Na de gebruikelijke grappen en grollen met de monteurs waarbij Niels steevast het gewillige slachtoffer is, was het eindelijk tijd voor de kwalificatie. Best even wennen, want ik had nog niet gereden met de nieuwe banden en de nieuwe remblokken op het nieuwe asfalt. Dat asfalt had ik de weer ervoor al even te voet getest tijdens de Circuitrun, maar met de auto is het toch anders. Vol goede moed aan de slag, maar na het eerste rondje sloeg de versnellingsbak vast en was de koppeling ineens helemaal weg. Teleurgesteld de auto langs de kant geparkeerd en gewacht op de sleep.
Aangekomen bij het team bleek als snel dat de koppeling kapot was. Na een voor mij altijd was lastige technische uitleg over keringen, assen, druklager enzo was de opdracht helder: vind een nieuwe koppeling. Dus langsgaan bij alle teams en ondertussen ook alle autohandelaren in de regio gebeld. ‘ U zoekt een koppeling, maar wat is uw kenteken dan?’ ‘ Dat heb ik niet want het is een race auto’. En ik heb het vandaag, nee nu nodig’. Nou dat werd dus niets, maar wij hebben nog altijd de familie Vollebrecht als de redders in nood. Met een nieuwe koppeling onder de arm naar de monteurs die met heel veel energie aan de slag zijn gegaan. Helaas was het toch meer werk dan gedacht waardoor ik niet heb kunnen rijden. Wat een teleurstelling, maar wat heb ik weer zin in volgende keer!
Dan maar kijken hoe de teammaatjes et ervan af brengen. Niels mocht starten van een keurige 8e positie en gezien zijn rondetijden tijdens de trackday hoopte hij stiekem op een top 5 klassering. En dat zit er zeker in! Na en redelijke start zagen wij Niels niet meer voorbijkomen. Wel dubbel geel en een ambulance op de baan. Het zal toch niet Niels zijn? Helaas was het wel Niels die was gecrasht omdat zijn gas bleef hangen. Beetje suf stapte hij uit de auto en werd in de ambulance meegenomen naar het medisch centrum. Wij waren allemaal geweldig schrokken en maar wat blij dat hij – ietwat pips rond de neus en met beduidend minder praatjes dan normaal – zich weer meldde in de tent.
En zo eindigde onze eerste racedag met een teleurstelling maar uiteindelijk ook met het nodige geluk omdat de klapper van Niels ook anders had kunnen aflopen. Uithuilen en opnieuw beginnen is het devies en daarom hebben wij maar een extra trackday geboekt op 12 mei aanstaande. Lekker een paar uur rijden zodat wij deze nare dag kunnen vergeten en ons kunnen opmaken voor een nieuw race avontuur op Zolder. Nu alweer zin in!